De pijn van afscheid went nooit

Door Astrid Davidzon (zoninjeleven)

Waar je mee omgaat, daar word je mee besmet, dat is misschien wel de strekking van het artikel in De Telegraaf (juni 2009), waarin onze ervaring met ‘exchange students’ wordt beschreven. Niet voor niets kopt de krant: “Besmet met virus”.

Mijn zusjes en ik werden met het virus besmet door onze moeder die destijds als au pair vertrok naar Amerika en later Parijs. Behoorlijk ongebruikelijk voor een dochter van een aardappelteler in Friesland, in de sixties/ Ze vertelde ons altijd honderduit over haar buitenlandjaren. Mijn middelste zusje vertrok ook voor jaren naar Frankrijk, mijn jongste zusje ging een jaar naar Mexico en ik zat op mijn 19e in Brazilië.

“Wooowww…. Wat cool. Dat je dat durft! Ben je dan niet bang om … […]!”

Vul maar in op de puntjes.... Onze dochter van 16 krijgt het momenteel aan alle kanten om de oren als ze vertelt dat ze over 2,5 maand ook op het vliegtuig stapt. Al hebben mensen zelf geen enkele ervaring met wonen in het buitenland, ze verzinnen ter plekke allerlei redenen waarom het eng, spannend, onverstandig of zonde van de tijd zou zijn. In zulke gesprekken ontdek je direct of iemand avontuurlijk is ingesteld of juist angstig.

Wat ik zo gaaf vind om te merken is dat je enorm kunt beïnvloeden hoe avontuurlijk en ondernemend je bent. Je kunt je hierin ontwikkelen, dat zie ik overduidelijk bij onze kinderen. Heel eerlijk gezegd denk ik dat ik helemaal niet naar het buitenland was gegaan als mijn moeder me destijds niet had overtuigd wat een geweldige ervaring het voor me zou zijn. Ik was nogal een schichtig meisje. Maar die stap heeft me zo enorm veel gebracht. Ik denk dat ik mede dankzij dat avontuur in mijn latere leven uiteindelijk ook zo ondernemend ben geworden. Maar veel mensen roepen nog steeds dat je ‘een jaar weggooit’. Je komt immers een jaar later van school of bent een jaar later klaar met je studie. Ik heb dat nooit begrepen.

Mijn man Ron heeft een zware mutatie van het virus te pakken: Hij woonde in Toronto, Moskou en Parijs en vliegt tegenwoordig (dit is geschreven vóór corona red.) zeker 3 keer per maand de grens over voor zijn werk. Dus vind je het gek dat onze kinderen ook niet te houden zijn? Het minste wat we vonden dat we konden doen is ook onze eigen deuren openstellen voor iemand. Stella (17) haalt er dit jaar bij ons in Alkmaar echt alles uit. Het is zo bijzonder om te merken hoe je zelf ook door haar Nieuw-Zeelandse ogen gaat kijken naar je eigen land, cultuur en gewoontes. Niets is zo vanzelfsprekend als je denkt.

Heerlijk om te merken dat je meent behoorlijk ruimdenkend te zijn, maar dat er toch behoorlijk veel overtuigingen en vastgeroeste patronen in sluipen met de jaren.

Je snapt het. Wij kunnen het iedereen aanraden. Over 2 weken sta ik weer op Schiphol, met open armen dit keer. Ik kan al huilen bij het idee dat ik onze Frank (18) dan eindelijk weer in mijn armen kan sluiten. Kunnen we weer even samenzijn, voordat we eind van de maand Stella uitzwaaien en dan in augustus Lotte een jaar moeten missen. En dan zullen mensen wel weer tegen me zeggen: Ach, een jaar is zo voorbij. En dat is ook zo. En toch… de pijn van het gemis en de afstand, die is er ook in alle hevigheid. Maar weet je? Ook daarvan kan ik inmiddels op een bepaalde manier genieten. Het is intens leven. Ik zou niet anders willen.

Mocht je geïnspireerd zijn, de uitwisselingsprogramma's van onze kinderen lopen via de organisatie STS, waar we hele goede ervaringen mee hebben. Enthousiaste gastgezinnen zijn ook altijd erg welkom!

Astrid, gastmoeder van Stella, uit Alkmaar (2018-2019)